By Melody 0026008 Sec.1: สุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียน

บทความนี้จะพูดถึงสุนัขพันธุ์ที่ดิฉันร่วมถึงใครหลายๆคนที่ชื่นชอบสุนัขกัน นั้นก็คือ พันธุ์ปมเมอเรเนียนหรือเรียกสั้นๆว่า "ปอม" นั้นเอง ด้วยความที่มันน่ารัก ตัวเล็กๆ ขาสั้นๆ แถมยังมีนิสัยที่ขี้เล่น ขี้อ้อน ซนๆ ไม่ดุ เด็กเล็กๆก็สามารถเล่นกับมันได้

ราคาแต่ละตัวไม่เท่ากัน ขึ้นกับสายเลือด และเกรด รวมทั้งลักษณะ ไซต์ และสีค่ะ และความพอใจของผู้ซื้อและผู้ขาย แต่โดยเฉลี่ย ถ้าปอมคุณภาพ เกรดเลี้ยงเล่นๆ หลักหมื่น
ตอนเล็กๆ น่ารักหมด จะเปลี่ยนไปตามวัยและเวลา ศึกษาให้ดีๆ และเลือกที่สุขภาพดีด้วยนะคะ

แนะนำให้ดูด้วยตัวเองที่ฟาร์ม ช่วงนี้มิจฉาชีพเยอะ จะซื้อควรศึกษาลักษณะสายพันธุ์ก่อนซื้อค่ะ

https://www.facebook.com/pages/Heros-pom/390113191045074?fref=ts

https://www.facebook.com/FYPom

https://www.facebook.com/profile.php?id=100004094523352

ปอมเมอเรเนียน หรือที่บางครั้งเรียกสั้น ๆ ว่า ปอม เป็นสุนัขที่อยู่ในตระกูลสปิตซ์ ชื่อของพันธุ์นี้มาจากพอเมอเรเนียซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประเทศโปแลนด์และประเทศเยอรมนีตะวันออก

ชื่อวิทยาศาสตร์: Canis lupus familiaris

สายพันธุ์ที่เหนือกว่า: หมา

ช่วงชีวิต: 12 ถึง 16 ปี

อุปนิสัย: ขี้เล่น, เป็นมิตร, เปิดเผย, กระฉับกระเฉง, แสนรู้, ชอบเข้าสังคม

สี: สีดำ, สีขาว, เฉดสีเทา, สีน้ำตาล, สีแทน, สีส้ม

ถิ่นกำเนิด: ประเทศโปแลนด์, ประเทศเยอรมนี

ลักษณะทั่วไป

สุนัขปอมเมอเรเนียนหรือเรียกสั้นๆ ว่า น้องปอมอยู่ในกลุ่ม Toy Group มีขนาดกระทัดรัด หลังสั้น ขนชั้นล่างอ่อนนุ่ม แน่นทึบ ขนชั้นนอก ยาว ฟู มีมาก ค่อนข้างหยาบ ตำแหน่งโคนหางสูง ขนหางแน่น เป็นพวง หางวางราบบนหลัง ปอมส่วนใหญ่ ท่าทางตื่นตัว ร่าเริง อยากรู้อยากเห็น แสดงความฉลาดให้เห็นได้เสมอ มีย่างก้าวที่คล่องแคล่ว สง่างาม และมั่นคง

ความเป็นมา

บรรพบุรุษของน้องปอมย้อนกลับไปถึงยุคก่อนคริสตกาล พบภาพวาดในแผ่นหินและรูปหล่อสัมฤทธิ์ตามโลงศพที่พบในอียิปต์ พบโครงกระดูกสุนัขพันธุ์เล็กคล้ายพันธุ์ปอมเมอเรเนียน ในอุโมงค์ที่บรรจุศพสมัยโบราณของชาวอียิปต์

เชื่อกันว่า ปอมเมอเรเนียนได้รับการพัฒนาให้เป็นน้องปอมในปัจจุบัน ครั้งแรกที่เมืองปอมเมอเรเนีย ประเทศเยอรมัน ตั้งอยู่ในยุโดรเหนือแถบทะเลบอลติก ดินแดนกว้างใหญ่จากตะวันตกของเกาะรูเกนถึงแม่น้ำวิทูลา ที่แห่งนี้มีการเลี้ยงสุนัขอย่างแพร่หลาย ทั้งเพื่อให้เป็นสัตว์และเพื่อให้เป็นสุนัขอารักขา ปอมเมอเรเนียนมีต้นกำเนิดจากพันธุ์สปิทซ์ในสมัยโบราณ บางคนเชื่อว่าสุนัขปอมเมอเรเนียนพัฒนาจากสุนัขพันธุ์ซามอยด์

ซึ่งมีต้นกำเนิดอยู่ที่ตอนเหนือของประเทศรัสเซียแถบไซบีเรีย บางคนเชื่อว่าพัฒนามาจากสุนัขป่า ซึ่งอาศัยอยู่ตามถ้ำในประเทศเยอรมัน และถูกนำมาใช้เป็นสุนัขเลี้ยงแกะในทวีปยุโรปตอนกลางและตอนล่าง นำมาพัฒนาในยุโรปเพื่อช่วยในการเลี้ยงแกะ ซึ่งบรรพบุรุษของปอมฯ น่าจะมีน้ำหนักมากถึง 30 ปอนด์ บางคนเชื่อว่าสุนัขปอมฯ มีต้นกำเนิดมาจากประเทศกรีซ โดยอ้างหลักฐานจากภาพวาดสมัยโบราณหลายภาพที่มีอายุ 400 ปีก่อนคริสตกาล หรือเกือบประมาณ 2500 ปีมาแล้ว มีภาพของสุนัขขนาดเล็กที่มีรูปร่างลักษณะเหมือนสุนัขปอมฯ ในปัจจุบัน คือ Stop ที่เด่นชัด ช่วงปากแหลม หูสั้น ลักษณะการเดินและการแสดงออกเหมือนกับที่พบได้ในปัจจุบันทุกประการ ยกเว้นแต่ตำแหน่งของหางที่อยู่ต่ำเกินไปเท่านั้น

แสดงว่าสุนัขพันธุ์ปอมนี้มีขนาดเล็กมากตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว ไม่ใช่เพิ่งพัฒนาให้มีขนาดเล็กลงเมื่อ 40-50 ปีที่ผ่านมาตามที่มีคนในประเทศอังกฤษอ้างเสมอ ประมาณปี 1800 สมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย ทรงมีความชื่นชอบในสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนและส่งสุนัขของพระองค์ลงประกวด ทำให้เกิดความนิยมปอมเมอเรเนียนอย่างแพร่หลายในประเทศอังกฤษ และเพราะความที่พระองค์โปรดปรานสุนัขที่มีขนาดเล็ก

ผู้เพาะพันธุ์หลายคนเริ่มที่จะคัดสุนัขที่มีขนาดเล็ก ปัจจุบันปอมฯ ที่เราเห็นอยู่มีขนาดที่เล็กลงจากปอมฯ ที่เป็นต้นตำรับ 4-5 ปอนด์ ความฉลาดและความสามารถของปอมฯ ทำให้สุนัขพันธุ์นี้เป็นพระเอกในคณะละครสัตว์อย่างต่อเนื่อง ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในเยอรมัน นิยมเลี้ยงกันเป็นฝูง บางแห่งทำเป็นสุนัขลากเลื่อนก็มี ปอมฯ เข้าสู่อังกฤษช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 18 และได้รับความนิยมอย่างสูง เช่น มีการตั้งชมรมคือ English Pomeranian Club ในปี 1891 ภายหลังสมเด็จพระราชินีวิคตอเรียทรงออกงานพร้อมสุนัขพันธุ์นี้บ่อยครั้ง ทำให้สุนัขพันธุ์นี้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางและรวดเร็ว

http://www.dogilike.com/breeds/22/

สุขภาพ

พอเมอเรเนียนโดยทั่วไปจะแข็งแรง ทรหด และมีสายพันธุ์ที่อายุยืน — พอเมอเรเนียนมักจะมีอายุตั้งแต่ 12 ถึง 14 ปีโดยประมาณ
ปัญหาที่มักพบบ่อยในพอเมอเรเนียนคือ Luxating patella เช่นเดียวกับ Legg-Calvé-Perthes syndrome และ Hip dysplasia สามารถเกิดขึ้นได้แต่จะพบน้อยกว่าในสายพันธุ์เล็ก Patent ductus arteriosus (โรคหัวใจ) และ Tracheal collapse ได้กลายเป็นปัญหาสำคัญสำหรับพอเมอเรเนียน ตาแห้ง, ท่อน้ำตาผิดปกติและโรคต้อซึ่งสามารถเกิดขึ้นในวัยเล็กและบ่อยครั้งที่ทำให้ตาบอด โรคผิวหนังเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อยโดยเฉพาะการแพ้ (ซึ่งบ่อยครั้งนำไปสู่โรคผิวหนังอักเสบอย่างรุนแรง) และ Follicular dysplasia ปัญหาอื่น ๆ ที่มักเกิดเป็นประจำรวมไปถึง Hypothyroidism, Epilepsy และ Hypoglycemia ในบางโอกาส Hydrocephalus สามารถเกิดขึ้นในพอเมอเรเนียนตอนยังเล็ก ๆ พอเมอเรเนียนเหมือนกับสายพันธุ์ทอยอื่น ๆ คือจะมีแนวโน้มที่มีฟันไม่ดีและการจามเข้าอย่างต่อเนื่องที่ไม่เป็นอันตราย

เคล็ดลับการทำความสะอาด

การดูแลขนของปอมเมอเรเนียนคล้ายกับพันธุ์ปักกิ่ง การแปรงขนทุกวันหรืออาทิตย์ละสองครั้งเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อที่จะให้ขนที่หนาและสวยไม่พันกัน ขนของพอเมอเรเนียนต้องการการเล็มบ้างแค่ครั้งคราว การหวีนั้นไม่ค่อยจำเป็นและในบางครั้งไม่จำเป็นเลย การดูแลหูและเล็บเป็นประจำเป็นสิ่งที่แนะนำรวมกับการอาบน้ำในช่วงกลางฤดู อย่างไรก็ตาม ไม่ควรอาบน้ำให้พอเมอเรเนียนบ่อยมากเกินไปเพราะการอาบน้ำบ่อยจะทำให้หนังและขนเสียหาย เพราะน้ำมันที่จำเป็นถูกล้างออกไป พอเมอเรเนียนมีปัญหาเกี่ยวกับฟัน ดังนั้นจึงแนะนำให้แปรงฟันให้อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง โดยจริง ๆ แล้วควรจะแปรงทุกวัน

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99